ذکر خدا

در بیابان به جز سایه ی خار نیست مرهمی

اگر زخم داری و به دنبال مأوای این تنی

به جز تیغ و خاشاک و خار

نماند فراغی بر این حال زار

سرابی که در خود ندارد دوا

بیابانی پر زشن پر بلا

صدایی می کشد زوزه ای در هوا

خدایا مرا کن از این زخم کهنه رها

از این جسم خسته نجاتم بده

بده راه به درگاهت پناهم بده

که آمد نوایی ز این آسمان

کمی درفراغ ذکر یا رب بگو

نه در زخمی و تیرگی یا بلا

سرم پر زشرم افکنده شد

زخود وز خدایم شرمنده شد

گشود راه بر من از کرم

بگفتا ببین این خدایت منم

که در سختی و رنج و آه

گشودمدربه رویت به فضل و دعا

ز من در غمت یا خوشی همی یاد کن

دلت را ز هر غصه آزاد کن

دل به خود لرزید و جانی تازه کرد

هر دمش یزدان به نیکی یاد کرد